Waranasi to jedno z najświętszych miejsc w Indiach. Pielgrzymi przybywają tutaj, aby w świętej rzece Ganges dokonać rytualnych kąpieli i zmyć z siebie grzechy. Miasto uważane jest za religijną stolicę Hindusów, codziennie odbywają się w nim szczególne rytuały religijne.

Przyjeżdża tu wielu starych i biednych ludzi, aby gdzieś na ulicy lub w jakiejś „ umieralni” zakończyć w samotności swój żywot.

Ich marzeniem jest zostać spalonym na jednym z licznych stosów u brzegu świętej rzeki. Wrzucenie prochów do wody ma być gwarancją przerwania zaklętego kręgu.
Kręgu narodzin i życia.

Jadąc do Indii spotkania właśnie z tym miastem obawiałam się najbardziej.
Bałam się, czy to, co tam zobaczę, nie będzie dla mnie zbyt silnym emocjonalnym przeżyciem, bałam się tej konfrontacji, nawet nie tyle z biedą, brudem i smrodem, bo widziałam je już w wielu miejscach na świecie. Tak naprawdę bałam się bezpośredniego spotkania ze śmiercią. Spojrzenia jej w twarz. Wdychania jej zapachu, patrzenia na to, jak ogień trawi ludzkie ciało. Bałam się niemego pytania tkwiącego w każdym z nas, pytania, które zadajemy sobie przez całe życie, a jednak odsuwamy je od siebie, spychamy gdzieś głęboko w podświadomość. Nie chcemy tak naprawdę znać odpowiedzi, tak bardzo się jej boimy.

W żadnym miejscu na świecie nie spotkałam tyłu żebraków i ludzi upośledzonych –  pozbawionych kończyn, oczu, z potwornie zdeformowanymi ciałami. Potrafią być nachalni  w stosunku do turystów, ponieważ swoim nieszczęściem chcą wyżebrać pieniądze, chętnie też pozują do zdjęć (niestety, nie brak chętnych) karykaturalnie obnażając swoje kalectwo.

Zapraszam na moją prezentację. Do miasta, które przeraża i poraża.  Nigdy nie chciałabym juz powrócić do tego miejsca.